Güncelimi güncellerken
2015 yılı girdiğinden beri, yaşamın pek çok farklı yanını deneyimler oldum. Ailemdeki hastalık ve ölümler, yaşadığım ülke ve dünyadaki pek çok ilk, söze döküldüğünde önemsizleşen pek çok şey ziyadesiyle etkiledi beni bu yıl.
İnsan ruhunun, beden ile örtüşemeyen yanını on bininci kez yeniden fark edip yeni baştan şaşırmak sıkıcı gelmeye başladı artık. “Yaşam bu işte” diyerek işin içinden sıyrılmalı mı? Yoksa, gezegensel hareketlere, Güneş patlamalarının dünyaya etkileşimine mi öykünmeli!
Yaş alıyoruz da ondan diyor birileri. Olabilir mi! Hani, her yaşın kendi oyunları vardı, neredeler?
Oysa bir zamanlar insanları şaşırtırken kendimi de şaşırtmayı ihmal etmez, bundan çocuksu bir keyif alırdım. Peki ne değişti!
Babamın yasını tutuyorum bir aydır. Kendi içimden geçenleri yazarak, kalkıp onun sevdiği bir yemeği yaparak, onunla paylaştığımız pek çok çocukluk anımı anarak pasif bir serkeşlik içinde geçiyor günler.
Kendimce, öylece…
Kıştan bu yana erteleyip önemsizleştirdiğim pek çok meşgalemi tozlu bölmelerde tutmaya devam ediyorum. Vardır her şeyin bir zamanı. Şimdilik böyle…
Değişim kendi ritminde güncellenemiyorsa yapacak bir şey yok, beklemekten başka! Soluk alma süreçlerimizin farklılığı, bir düğmeye basmalık yaşamlarımızı sanki yeniliyormuş hissiyle oyalayıp duruyor. Yenileme düğmesinin yerini şaşırıyoruz bazen ki, şaşırmanın en safiyane hali bu olsa gerek.
Sessizlik. Şimdilik böyle iyi.
İnsan ruhunun, beden ile örtüşemeyen yanını on bininci kez yeniden fark edip yeni baştan şaşırmak sıkıcı gelmeye başladı artık. “Yaşam bu işte” diyerek işin içinden sıyrılmalı mı? Yoksa, gezegensel hareketlere, Güneş patlamalarının dünyaya etkileşimine mi öykünmeli!
Yaş alıyoruz da ondan diyor birileri. Olabilir mi! Hani, her yaşın kendi oyunları vardı, neredeler?
Oysa bir zamanlar insanları şaşırtırken kendimi de şaşırtmayı ihmal etmez, bundan çocuksu bir keyif alırdım. Peki ne değişti!
Babamın yasını tutuyorum bir aydır. Kendi içimden geçenleri yazarak, kalkıp onun sevdiği bir yemeği yaparak, onunla paylaştığımız pek çok çocukluk anımı anarak pasif bir serkeşlik içinde geçiyor günler.
Kendimce, öylece…
Kıştan bu yana erteleyip önemsizleştirdiğim pek çok meşgalemi tozlu bölmelerde tutmaya devam ediyorum. Vardır her şeyin bir zamanı. Şimdilik böyle…
Değişim kendi ritminde güncellenemiyorsa yapacak bir şey yok, beklemekten başka! Soluk alma süreçlerimizin farklılığı, bir düğmeye basmalık yaşamlarımızı sanki yeniliyormuş hissiyle oyalayıp duruyor. Yenileme düğmesinin yerini şaşırıyoruz bazen ki, şaşırmanın en safiyane hali bu olsa gerek.
Sessizlik. Şimdilik böyle iyi.
Aşçı Fok
Nurdan ÇAKIR TEZGİN
