Günlerin getirdiği
Kimsenin kimseye “kaşının üstünde gözün var” dememesi gereken günlerdeyiz. İnsan varlıklar olarak tedirginlik ve kaygının tüm hallerini yaşamaktayız. En güçlü en sakin görünenlerimizin bile gizli bam telleri keman çalmaya başladığından; aman diyeyim kaş, göz, baş yarmamaya özen göster Aşçı Fok…
O yüzden sözü fazla uzatmadan sadede geleyim zira uzun metinleri okumaya kimse istekli değil.
Melûşa Öykü'nün son sayısındaki kısacık öykümü buradan paylaşma önerisi için sevgili Mine Ömer’e teşekkür ediyorum.
Not: Dünya'da bir köyün esin olduğu tek ve ilk öykü dergisi Melûşa Öykü, Kıbrıs'ın Melûşa köyünden çekilen fotoğraflara yazılan öykülerden oluşuyor. Benim ilgim ise fotoğraf altı yazılara merak sarmamdan ileri geliyor. Konuşan fotoğraflar söylemine oldum olası sıcak bakmışımdır. Bir fotoğrafa yüzlerce öykü yazılabilirlik duygusu içimi coşturuyor. Of, iyi ki dışavurum sarhoşuyuz yoksa bugünlerde halimiz nice olurdu!
Aşçı Fok
FRANCALA ÇIKTI MERTLİK BOZULDU
Ne kadar yaşatmaya çalışsak da ninelerimizin zamanındaki yiyip içtiklerimiz bugünkülere benzemiyor. Zaten eski tatlar da yok. Biz mi eskidik, ağzımızın tadı mı eskidi bilemiyorum. Yaşlandıkça insanın tat alması değişiyor derlerdi de inanmazdım. Yok, yok yediklerimiz de çok değişti.
Eskiden kuru fasulyemizi kendimiz yetiştirirdik, şimdi ada dışından geliyor, neyse ki kerevizdi, turp ve taze soğan sarımsaktı bahçelerimizden toplanabiliyor. Buna da şükür. Kerevizli kuru fasulyemiz de taze soğansız turpsuz hiç gitmez hani! Turşuyu da unutmamak gerek, ah bir de şöyle anasonlu karanfilli köy ekmeğimizden olacak birkaç somun ki, oh oh…
Ne o harman sopası gibi upuzun ekmekler! Nimete de kusur bulunmaz ama insan alıştığı o eski köy ekmeklerimizin tadını arıyor. Francala diyorlar; dışı çıtır içi sünger gibi puf puf. İnanın francalayla karnım hiç doymuyor. Kuru fasulyenin suyuna sünger banıyorum sanki!
Mübarek francalaya da ne çok lâf ettim, Tanrı bağışlasın.
Fotoğraf: Sermet H. Kondoz
O yüzden sözü fazla uzatmadan sadede geleyim zira uzun metinleri okumaya kimse istekli değil.
Melûşa Öykü'nün son sayısındaki kısacık öykümü buradan paylaşma önerisi için sevgili Mine Ömer’e teşekkür ediyorum.
Not: Dünya'da bir köyün esin olduğu tek ve ilk öykü dergisi Melûşa Öykü, Kıbrıs'ın Melûşa köyünden çekilen fotoğraflara yazılan öykülerden oluşuyor. Benim ilgim ise fotoğraf altı yazılara merak sarmamdan ileri geliyor. Konuşan fotoğraflar söylemine oldum olası sıcak bakmışımdır. Bir fotoğrafa yüzlerce öykü yazılabilirlik duygusu içimi coşturuyor. Of, iyi ki dışavurum sarhoşuyuz yoksa bugünlerde halimiz nice olurdu!
Aşçı Fok
FRANCALA ÇIKTI MERTLİK BOZULDU
Ne kadar yaşatmaya çalışsak da ninelerimizin zamanındaki yiyip içtiklerimiz bugünkülere benzemiyor. Zaten eski tatlar da yok. Biz mi eskidik, ağzımızın tadı mı eskidi bilemiyorum. Yaşlandıkça insanın tat alması değişiyor derlerdi de inanmazdım. Yok, yok yediklerimiz de çok değişti.
Eskiden kuru fasulyemizi kendimiz yetiştirirdik, şimdi ada dışından geliyor, neyse ki kerevizdi, turp ve taze soğan sarımsaktı bahçelerimizden toplanabiliyor. Buna da şükür. Kerevizli kuru fasulyemiz de taze soğansız turpsuz hiç gitmez hani! Turşuyu da unutmamak gerek, ah bir de şöyle anasonlu karanfilli köy ekmeğimizden olacak birkaç somun ki, oh oh…
Ne o harman sopası gibi upuzun ekmekler! Nimete de kusur bulunmaz ama insan alıştığı o eski köy ekmeklerimizin tadını arıyor. Francala diyorlar; dışı çıtır içi sünger gibi puf puf. İnanın francalayla karnım hiç doymuyor. Kuru fasulyenin suyuna sünger banıyorum sanki!
Mübarek francalaya da ne çok lâf ettim, Tanrı bağışlasın.
Fotoğraf: Sermet H. Kondoz
Aşçı Fok
Nurdan ÇAKIR TEZGİN
