Tütü sarımsaklı bamya yapardı
Bir avuç ayıklanmış sarımsağı kınalı bamyaların üzerine bırakırken geçmiş film senaryolarına dalıvermek kaçınılmaz. Rahmetli Tütü minicik bamyaları minik köftelerle birlikte bolca sarımsakla pişirirdi. Rahmetli demek dilimize pelesenk, hiç yakışmayan ölümlerin kahramanıydı onlar iki kardeş. Tütü sarımsağı hiç sevmese de Ruhan çok seviyor diye öyle pişirdiğini söylerdi milyonuncu kere!
Nasılsınız naapıyorsunuz dediğimde, telefonda bile günlük ritüellerini gayet keyifli bir dil ile aktarıp içtikleri kahvenin ve yanındaki lokumun çikolatanın lezzetini büyük bir iştah ile aktarırlardı. Az önce kahvelerimizi içtik şimdi Tütü mutfakta meyve hazırlıyor derdi Ruhan’cığım. İzledikleri TV programındaki sinirlendiği konulara kısaca değinir, hiddetlenerek “yaşamak istemiyorum bu dünyada” derdi hep. Öyle de oldu, yaşamıyor artık. Gitti, ikisi birden iki yıl önce gittiler bu dünyadan. Onların iki kişilik dünyalarının kıyameti trafik kazasında aynı gün koptu. Sahi; yaşamak istemeyince yaşanmıyor mu? Sözün sihri mi var, sözü dillendiren bilinç altı mı sorumlu tüm o başımıza gelenlerden? İyiden kötüden her şeyden…
Oysa misafirperverdiler, huzurlu bir yuvaları vardı bu iki insanın. Kendi yaşamlarının güncelliği içinde ibadetvari düzenleri saati dakikasına hiç şaşmazdı, keyifle şenlendirdikleri sofraları sevdiklerine daima açıktı. Sofrası da gönlü de açık kocaman yürekli güzel insanlardı, özlüyorum çok özlüyorum ikisini de…
Tütü’cüğim bamyayı köfteli yapmadığımı, bolca sarımsak ve koruk ekşili yaptığımı bilirsin, hem ben senin gibi minik değil iri bamyadan yapıyorum. Bugün pişirdim ruhunuza değsin. 10 gün sonra sene devriyeniz. Temmuz girdi gireli tutamaklarım üstümde. Doğumlar ölümler, acılarla sevinçlerin çarpıştığı bir tuhaf Temmuz işte…
Ruhan ve Türkan Ataman anısına özlemle / Asci Fok
Nasılsınız naapıyorsunuz dediğimde, telefonda bile günlük ritüellerini gayet keyifli bir dil ile aktarıp içtikleri kahvenin ve yanındaki lokumun çikolatanın lezzetini büyük bir iştah ile aktarırlardı. Az önce kahvelerimizi içtik şimdi Tütü mutfakta meyve hazırlıyor derdi Ruhan’cığım. İzledikleri TV programındaki sinirlendiği konulara kısaca değinir, hiddetlenerek “yaşamak istemiyorum bu dünyada” derdi hep. Öyle de oldu, yaşamıyor artık. Gitti, ikisi birden iki yıl önce gittiler bu dünyadan. Onların iki kişilik dünyalarının kıyameti trafik kazasında aynı gün koptu. Sahi; yaşamak istemeyince yaşanmıyor mu? Sözün sihri mi var, sözü dillendiren bilinç altı mı sorumlu tüm o başımıza gelenlerden? İyiden kötüden her şeyden…
Oysa misafirperverdiler, huzurlu bir yuvaları vardı bu iki insanın. Kendi yaşamlarının güncelliği içinde ibadetvari düzenleri saati dakikasına hiç şaşmazdı, keyifle şenlendirdikleri sofraları sevdiklerine daima açıktı. Sofrası da gönlü de açık kocaman yürekli güzel insanlardı, özlüyorum çok özlüyorum ikisini de…
Tütü’cüğim bamyayı köfteli yapmadığımı, bolca sarımsak ve koruk ekşili yaptığımı bilirsin, hem ben senin gibi minik değil iri bamyadan yapıyorum. Bugün pişirdim ruhunuza değsin. 10 gün sonra sene devriyeniz. Temmuz girdi gireli tutamaklarım üstümde. Doğumlar ölümler, acılarla sevinçlerin çarpıştığı bir tuhaf Temmuz işte…
Ruhan ve Türkan Ataman anısına özlemle / Asci Fok
Aşçı Fok
Nurdan ÇAKIR TEZGİN
