Vişnenin hallerinden en tartışmasızı bu olmalı !

Sokağın başından duyulurdu ocakta kaynayan vişne reçelinin ekşimsi kokusu...

Çocukluğumuzun meyveleri daha mı benzerdi kendilerine? Daha mı vişne, daha mı çilek, şeftali kokardı sanki! Zaten en fazla beş altı çeşit olurdu bizim evde reçel çeşidi; Vişne ve çilek Allahın emri, ondan sonra şeftali, kayısı, mürdüm eriği ve sonbaharda mutlaka ayva...

Kızılcık ve şeftali malmelatı da yapardı annem. Her nedense, parayla satın alınan meyve tercih edilmezdi bizim evde, eş dost bağ bahçelerinin ve dedemin bağının meyveleri toplandığında kaynatılırdı reçellerimiz. Bahçesini, ağacını bildiğimiz vişnelerin, şeftalilerin reçelleriyle büyüdük biz. Şanslı çocuklardık!

Her ev, evin ahalisinin en sevdiği meyvelerden yapardı reçellerini. Farklı meyvelerden reçel yapan konu komşu, hısım akrabasıyla değiş tokuş yapardı birer kavanoz. Bazı komşularımız farklı meyvelerden yaptıklarında bize de tattırırlardı, karpuz, incir, dut, portakal, kabak reçellerini komşulardan tattığımızı anımsıyorum annem yapmazdı.

Sadece bir kilo vişne ve 750 gram toz şekerle yaptığım vişne reçelimin kokusunda aradım çocukluğumu. Tereyağlı ekmek dilimlerimin üzerine tutunan o tarihi vişne toplarını unutmam gerek belki, unutmalıyım evet. Çocuktum ve her şey gereğinden fazla güzeldi. Dilimiz ve damağımızın tat alma duyuları sigara ve zararlılarla kirlenmemişti, toprağımız ve suyumuz teknolojinin emrine girmemişti henüz. Çocuktuk, ne biz kirlenmiştik ne de dünya!

Vişne reçelinin tam zamanı, haydi...