Bahar olma zamanı

Zıpır ve hınzır bir maymun gibi sürekli hareket halindeki düşüncelerime "şşşt susun!" diyerek sükunete davet ediyorum onları! "Biraz sessizlik lütfen" diyebilir miyiz kendi düşüncelerimize? Gürültü yapıp baharı ürkütmeyelim diyebilir miyiz? Sahi düşünmeyi bırakabilmek mümkün mü? Hani şu medidatif vecd halini, içsel sessizlik denilen kendi iç dünyalarımızın huzuruyla buluşmayı hepimiz becerebiliyor muyuz?

Bu fotoğrafı bugün Foça'da çektim, Mart ayının dördüncü günü... Anadolu kar kış ile mücadele ederken buradaki pembe kar çiçeklerinin arasındaki gürültücü arılara ilişmemeye çalışmaktan başka tasam yok! Kar ve soğuk da bu dünyanın gerçeği, o da güzel, o da gerekli. Yaşamın sağlıklı döngüsü için kar, kış, yağmur, rüzgar, güneş hepsi gerekli, hiç biri diğerinden üstün değil. Lakin, baharı sevip özlemek, ihtiyacımız olan yaşam coşkusunun ilk kıvılcımı gibi gelir bana hep. Yaşama doğuşun ilk müjdesi, ilk sevdası, ilklerin müstesna biricikliği...
Baharla bahar olmadan anlayamayacağımız bir şey!