Ruhan ve Türkan Ataman kardeşlerin anısına saygıyla

Gözlerimin suyu çekilmişti saatlerdir, sabit bakışlarım penceredeki tül perdeye takılınca hızla fırladım yerimden. O hırsla güpürlü şifon perdeyi çekip asıldım yerinden, etrafa perde halkaları saçıldı. Beyaz iplik yok mu gelinlik dikeceğim diye haykırdım…

Sesim kendime yabancı boğuk ve sızılı. Hiç değilse beyaz bir duvağa gücüm yetsin deyip titreyen bir makasa dert dökerek ikiye ayırdım perdenin tülünü. İki tane gelin duvağı dikmem gerek! İki tane duvak, hiç evlenmeden birer ömür geçirmiş iki kızkardeşe birer duvak dikmeliydim tabutlarının üzerine…

Genç yaşta kaybettikleri annelerinin ardından babalarına güller gibi bakan, hastalanan ağabeylerine son nefesine kadar bakıp, yakınlarını koruyup kollayan, öğrenci okutan, Cuma günleri her hasta ve yaşlıyı arayıp soran birer tas çorba götüren Cumhuriyet kızlarıydı onlar.

Onlar ağacı kuşu, toprağı tüm canlıları seven Tema’nın gönüllü eğitmenleriydi. Onlar benim can dostlarım, ailemin birer parçasıydılar… İkisini birden çok feci bir trafik kazasında aynı anda kaybettim. Acım büyük. İçim ezik, içime dikenler batıyor, yastayım. Bir süre kimselere bir faydam dokunmazsa beni bağışlayın lütfen…

Can dostum Ruhan Ataman ve sevgili ablamız Türkan Ataman ömrünüz boyunca hiç ayrılmadınız, yine ikinizi de birarada koyduk mezarlarınıza. Duvaklarınızı da taktık baş ucunuza, ebedi yerinizde rahat uyuyun. Göçüp gittiğiniz o bilinmez yer nasıldır bilmiyoruz ama cennet dedikleri yer sizin gittiğiniz yerdir eminim.

Ruhan’cığım ben ölseydim cenaze namazımda sen saf tutardın biliyorum. Güzelim ben de seninkinde saf tuttum merak etme, senin isteğin doğrultusunda seni düşünerek davrandım ikinizin de içi rahat olsun. Huzurunuz ve ışığınız daim olsun Allah rahmet eylesin.

Onlar benim kadim dostlarımdı, artık yüreğimde yaşayacaklar.