Cemrelerle açar ÇİRİŞ çiçekleri

Ateş sadece düştüğü yeri yakmadı, uzaktakilerin vicdanlarını da yaktı yakmasına, lakin depremi bizzat yaşayan ve yakınlarını kaybedenlerin yanması gibi değildi, olamazdı da... Bize düşen çaresizlikti, uzak düşüp yeterince el verememekti.

Mevsimin çiçeklenmesiyle hisseder olduk zamanın geçişini. Bir iki derken üçüncü cemreyi de düşürüyoruz toprağa. Doğanın devamlılık ilkesi ölü diri dinlemiyor, giyiyor işte pembe elbisesini, takıyor küpelerini, çağırıyor börtü böceğini…

Doğa dingin ve capcanlı, hiç aklıma gelmezdi çiriş çiçekleriyle arı vızıltılarını kıskanacağım!

Asci Fok