Onsuz ilk öğretmenler günü

Yetmiş dokuz gün olmuş sizi sonsuzluğa uğurlayalı. Mesture Hoca Hanım, ilk sizsiz öğretmenler günü bugün. Dün kitaplığımı düzenlerken rastladım bana armağanınız olan o değerli kitaba. Cahit Uçuk’un bir kitabıydı “Bıraktığı Yerden”. Tesadüfün böylesi diyerek bir süre elimde tutmuş, anılar ırmağına kısa biz gezinti yapmıştım.

Hep güzeldi el yazınız, yuvarlak ve dolgunca inci dizisi. Nedense lolipop tadı uyandırırdı bende! Lolipop, hani şu top gibi yusyuvarlak olan çocuk şekeri. Avurtların şişirilerek ağız dolusu tadına varılan şekerle ne ilgisi varsa yazınızın!

Akıcı kısa el yazınızı tekrar tekrar okudum. Okurken, size ait bir nesneye dokunmanın hissiyatıyla eski okul zamanlarıma gittim. Siz, sevgili hoca hanım nerelere götürdünüz beni? Beyaz yakalı okul üniformamın altındaki şoset çorabımın ne ilgisi varsa şimdi!

Ya siz?

Sizin o meşhur kahverengi tayyörünüz, nefti yeşil kazağınız ve kemerinizle çantanızın uçuk kahve derisi... Sınıf başkanı olarak, sınıf defterini açıp imzalamanızı beklerdim; kalemi yuvarlayarak ahenkli bir şekilde imzalayışınızı beklerken en çok kendi ayakkabılarıma bakardım galiba. Çoraplarımı anımsamam o yüzden!

Yoksunuz bugün.

Sonsuzluğun bilinmeyen evrenine yolluyorum bütün iyi dileklerimi. Ve sizin nezdinizde bütün öğretmenlerimi saygıyla anıyorum.